"Tradycje kulinarne Japonii" - Magdalena Tomaszewska-Bolałek

Wydawnictwo Hanami wydało książkę poświęconą japońskiej kulturze żywieniowej. Książki kulinarne, pełne przepisów, są oczywiście ciekawe, ale ja poszukuję czegoś więcej. Interesuje mnie zarówno produkt i jego pochodzenie, ale również w jaki sposób należy go przyrządzić, w jaki sposób należałoby go zjeść. Czytając książkę o regionalnych kuchniach, właśnie tego szukam. W Polsce brakuje książek, które prezentują historię i obyczaje kuchni japońskiej.

"Tradycje kulinarne Japonii", to perełka na naszym rynku wydawniczym. Ta książka zawiera wszystko co jest moją pasją, w kilku słowach ujmując: jest to sztuka kulinarna i podróże. 

Autorka książki, Magdalena Tomaszewska-Bolałek, japonistka, dziennikarka, badaczka kultury żywieniowej, zabiera nas w podróż do Japonii. Historię kuchni japońskiej rozpoczynamy od Jōmon, okresu w chronologii Japonii odpowiadający neolitowi, a kończymy współcześnie, poznając Kraj Kwitnącej Wiśni dzisiejszy, bardzo nowoczesny. Książka podzielona jest na rozdziały, w którym każdy okres w historii Japonii jest dokładnie omówiony. Jeden z nich, okres Edo, to czas powstania pierwszych restauracji i nowych przysmaków. Jednym z nich było sushi. Wprawdzie jedna z form tej potrawy była już znana w VIII wieku n.e., ale dopiero w okresie Edo sushi zyskało popularność, która trwa do dnia dzisiejszego. O sushi, rodzajach i sposobie przygotowania znajdziemy dokładne opisy w książce. Czy ktoś słyszał o taśmociągach do sushi? Jeśli nie, odpowiedź również znajdziemy w tej książce. Okres Edo przyniósł również Wagashi - tradycyjne słodycze japońskie, wytwarzane z naturalnych składników, które zazwyczaj podawane są z herbatą. Elementem składowym wielu japońskich słodyczy jest słodka pasta z fasoli Azuki lub mochi (placek ryżowy).

Japonia jest krajem, w którym przywiązuje się wagę nie tylko do smaku jedzenia, ale i do formy jego prezentacji. Shokubunka określa całą kulturę żywienia. Wszystkie aspekty żywieniowe brane są pod uwagę. Aspekt dotykowy m.in. faktura jedzenia, czy odpowiednie odgłosy: chrupanie, siorbanie, mlaskanie. Wszystko jest ważne: zmysł węchu, słuchu, dotyku i wzroku. Kuchnia Japońska jest delikatna i łagodna. Stosuje się w niej niewiele przypraw, głównie po to, by wydobyć naturalny, najbardziej pożądany smak produktów, dlatego też nie należy ich nadużywać.

Książka, napisana przez Magdę Tomaszewską-Bolałek, jest esencją wiadomości o Kraju Kwitnącej Wiśni. Przeczytałam ją z dużą przyjemnością i teraz często do niej zaglądam. Zostałam zauroczona Japonią. Śledzę blog Magdy www.kuchniokracja.hanami.pl, w którym autorka umieszcza również felietony związane z kulturą innych krajów. Miałam też przyjemność uczestniczyć w spotkaniu autorskim, o którym pisałam we wcześniejszym poście. Zapraszam.

Na zakończenie zostawiłam ciekawostkę. Otóż w wielu restauracjach jest zwyczaj umieszczania w witrynach ekspozycyjnych, plastikowych modeli serwowanych w restauracji dań. Jest to czytelny sposób, szczególnie dla gości zagranicznych, aby zamówić potrawę. Ciekawe jak ten pomysł wypadłby w naszym kraju? :)

Zdjęcie pochodzi z Wikipedii

Sztuczna żywność, która przeważnie pojawia się w oknach restauracji całej Japonii, urosła do rangi sztuki. Japońskie plastikowe jedzenie wykonane przez Spółkę Maizuru zostało w 1980 roku wystawione w Muzeum Wiktorii i Alberta, największym Muzeum Sztuki i Rzemiosła Artystycznego w Londynie.