Dzień Orzecha Włoskiego (Włochy)
Orzech włoski (Juglans regia L.) –
gatunek drzewa liściastego z rodziny orzechowatych. Orzech włoski
należy do najstarszych roślin na naszej planecie. To długowieczne,
wysokie drzewo (do 30 m) o rozłożonej koronie może dożyć nawet kilkuset
lat.
Trudno
dokładnie określić obszar z którego pochodzi. Prawdopodobnie pochodzi z
Azji (Azja Mniejsza, Kaukaz, wybrzeże Morza Kaspijskiego, Azja
Środkowa). Dziś we wszystkich krajach o ciepłym klimacie istnieją
orzechowe sady, głównie we Francji, Włoszech, na Bałkanach, w Chinach,
Japonii oraz Indiach.
Owocem jest pestka. Wewnątrz znajduje się w zdrewniałej skorupie jadalne
nasiono. Kulisty lub lekko owalny pestkowiec. Zewnętrzna warstwa owocni
stanowi mięsistą, zieloną okrywę, łatwo odpadającą jesienią. Zielona
skorupka, która z czasem staje się jasnobrązowa. Skorupka marszczy się i
pęka. Wewnętrzna część owocni, czyli endokarp, tworzy zdrewniałą
skorupę. Nasiono otoczone błoniastą łupiną, potocznie zwane jądrem,
stanowi jadalną część owocu. Dojrzałe owoce orzecha włoskiego mają
kształt owalny i powszechnie nazywane są orzechami.
Najsmaczniejsze są pierwsze orzechy, które z trudem odrywają się od
zielonej powłoki. Pokryte są delikatną błonką, która jest gorzka. Taki
wyłuskany orzech jest biały w środku i lekko wilgotny. Zajadając się
takimi orzechami należy tylko pamiętać, że zielona łupina bardzo brudzi
ręce na brązowy kolor.
W kuchni orzechy włoskie wykorzystywane są do sporządzania ciast,
deserów, jako dodatek do sałatek lub surówek, do potraw mięsnych,
jarskich, zup i kremów. Orzechy świetnie łączą się z serami. Mielone
orzechy sprawdzają się jako mąka. Drobno posiekane dodane do mielonego
mięsa staną się idealnym farszem dla delikatnych mięs, zwłaszcza drobiu i
cielęciny.
>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz